ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈကင္းရင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈဆိုတာ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္
၈-၈-၈၈ တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလုံးဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံ ကာလတေလွ်ာက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ ရလဒ္မ်ားနွင့္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မ်ားကို ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) ဗဟိုအလုပ္အမႈ ေဆာင္အဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္နွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္ အထူးအစီအစဥ္။
ေမး။ ။ ရွစ္ေလးလုံးဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကို ႀကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူ တေယာက္အေနနဲ႔ ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီး ဘယ္လိုေပၚေပါက္လာရတယ္ဆိုတာ သိပါရေစ။
ေျဖ။ ။ ရွစ္ေလးလုံးေပၚလာတာ ႐ုတ္တရက္ထေပၚလာတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ေနာက္ေၾကာင္းေလးကလည္းရိွတယ္။ ႏွစ္နဲ႔ကိုခ်ီၿပီး ျဖစ္ခဲ့တာ။ ၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အစိုးရတက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ဆႏၵျပၾကတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ တည္ၿပီး ေတာ့ ေနာက္ဆုံး တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အအုံ မိုင္းဗုံးအခြဲခံရတဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါက စစခ်င္းျဖစ္တာ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆန္စပါးရွားလု႔ိျဖစ္တာေတြ၊ တ႐ုတ္-ဗမာအထိက႐ုဏ္းျဖစ္တာေတြ၊ ေနာက္ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲေမာင္းထုတ္တာတို႔၊ ဖမ္းတာဆီးတာ၊ ေထာင္ထဲမွာ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္တာေတြအထိေပါ့ဗ်ာ။ တေလွ်ာက္လုံးဟာ အဲဒီကိစၥေတြေပၚတည္ၿပီး ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႕ မ်ဳိးဆက္အသစ္ေတြ အသစ္ေတြက ဆက္လုပ္သြားတယ္ဆိုတာကို ျပတာေပါ့။
ဥပမာ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ေလာက္က လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗေဆြေလးတို႔လို ေခါင္းေဆာင္မႈကေနၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလာလိုက္တာ ၈၈ နားေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မင္းကိုႏိုင္တို႔၊ ကိုကိုႀကီးတို႔၊ မင္းေဇယ်ာတို႔ စတဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြအထိ တက္လာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးပိတ္ၾကေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး ေပၚလာတာပဲေပါ့။
ရွစ္ေလးလုံးကာလကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါက်လည္း ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ ရဟန္းသံဃာမ်ား၊ စာနယ္ဇင္း စာေပသမားမ်ားအပါအ၀င္ အားလုံးရဲ႕လႈပ္ရွားမႈျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးၾကေတာ့ ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးေပၚခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကာလ ဆႏၵျပၾကတဲ့အခါမွာ အလႊာအသီးသီးက အကုန္လုံးပါ တယ္။ အိမ္ရွင္မေတာင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေခါင္းေဆာင္တယ္ဆိုတာမွန္တယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားက ေရွ႕ေဆာင္တာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ရွစ္ေလးလုံးဟာ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာျခင္းမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရစတက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး လူထုရဲ႕ဆႏၵေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္မႈေတြနဲ႔ ေပၚထြက္လာတာလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံမွာ အဓိကေတာင္းဆိုခ်က္က ဘာပါလဲဆရာ။
ေျဖ။ ။ အဓိကေတာင္းဆိုခ်က္ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုခ်က္ပဲဗ်။ သို႔ေသာ္ ပထမရက္ပိုင္းေလးမွာ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ကေတာ့ မတရားဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္တာတို႔ကို ကန္႔ကြက္တဲ့ဟာ၊ ေနာက္ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕ တကသအေဆာက္အအုံျဖစ္တာေတြ ဘာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက အျပစ္ရိွတဲ့သူေတြကို အေရးယူဖို႔ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိးေတြ ပါလာတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမဂၢက က်ေနာ္တို႔ေတြဆိုလို႔ရိွရင္လည္း စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို ေတာင္းဆိုတာေတြ ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ကြန္ျမဴနစ္အင္အားစုေတြအေနက်ေတာ့လည္း အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ စသည္ေပါ့ဗ်ာ ဒီလိုေတာင္းဆိုခ်က္ေတြပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ မတရားဖိႏွပ္မႈေတြေၾကာင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ လူထုေတြအားလုံးက အုံႂကြလာတဲ့သေဘာေပါ့။
အေရးေတာ္ပုံကာလမွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဓိကေတာင္းဆိုခ်က္က တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရးလုပ္ဖို႔ စစ္အစိုးရ ထြက္ေပး၊ စစ္အစိုးရကို ဖယ္ရွားၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ထူေထာင္ဖို႔ ဆိုတဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္က အဓိကအက်ဆုံးျဖစ္လာတယ္။
ေမး။ ။ ဒီလို အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕ရလဒ္ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိးေတြက ဘာေတြပါလဲဆရာ။
ေျဖ။ ။ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ အထင္ရွားဆုံးနဲ႔ အႀကီးဆုံးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တဦး ျပည္သူၾကားက၊ လႈပ္ရွားမႈၾကားက ေပၚထြက္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႔ဟာသူ နဂိုကတည္းက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလႈပ္ရွားမႈက ေမြးထုတ္လိုက္တာ။ အေရးေတာ္ပုံက ေမြးထုတ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္။
ေနာက္အေရးေတာ္ပုံအတြင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕အင္အားဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားသလဲဆိုတာကို ျပတဲ့ဟာကေတာ့ ေရႊတိဂုံအေနာက္မုခ္မွာ က်င္းပတဲ့ သူရဲ႕ပထမဆုံးလူထုအစည္းအေ၀းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္လည္း စင္ေပၚမွာရိွပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူထုအလႊာအသီးသီးက ပါ၀င္လာၾကတယ္။ လူ (၅) သိန္းေလာက္ရိွမယ္။ အဲဒီထဲကေနၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုေသာ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီးအေနနဲ႔ ေနာက္ သူ႔ရဲ႕ ေျပာတာဆိုတာ လုပ္တာကိုင္တာေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကို အလိုလိုရလာတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြဆီကလည္း ရလာတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးမားမားကို ပါတယ္။ ရခိုင္ေတြ၊ မြန္ေတြ၊ ရွမ္းေတြ၊ ကခ်င္ေတြ ခ်င္းေတြ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
အေရးေတာ္ပုံကာလမွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဓိကေတာင္းဆိုခ်က္က တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရးလုပ္ဖို႔ စစ္အစိုးရ ထြက္ေပး၊ စစ္အစိုးရကို ဖယ္ရွားၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ထူေထာင္ဖို႔ ဆိုတဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္က အဓိကအက်ဆုံးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ဒီမိုကေရစီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီလို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးေပၚလာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခု။ အေရးေတာ္ပုံကေန ေပါက္ဖြားလာတာ။ ဒီအန္အယ္လ္ဒီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ မေက်နပ္စရာေတြ ေကာင္းေကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ပဲအားနည္းတာေတြ ရိွတယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ဒီပါတီဟာ အေရးေတာ္ပုံကေန ေပါက္ဖြားလာတာလို႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ဗ်ာ။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးလည္း ျဖစ္လိုက္ေရာ ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲမႈေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဟန္႔တားဖို႔ မဆလအစိုးရကလည္း လုပ္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာမ်ဳိးလုပ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက သေဘာထားက ဘာလဲဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ မဆလအစိုးရကလုပ္ေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ သန္႔ရွင္းတယ္လို႔ မယူဆႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥကေန ဘယ္ကိုေျပာင္းလာသလဲဆိုေတာ့ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းဖို႔ဆိုတဲ့ဟာ ေတာင္းလာတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းေတြကလည္း လူထုထဲျပန္၀င္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဦးႏုလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး။ ဦးႏုက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားျဖတ္အစိုးရတခုကို ဖြဲ႔လိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔အစုိးရကို ဖြဲ႔တယ္ဆိုၿပီးေၾကညာတယ္။ သို႔ေသာ္ ဦးႏုက ဆႏၵေစာသြားတာ။ ဦးႏုက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ တျခားလူေတြနဲ႔ ညိႇၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္အစိုးရ အရင္က ရိွခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔တာ၀န္ေပးရင္ က်ဳပ္အစိုးရအဖြဲ႔ကို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး မေျပာဘဲဲနဲ႔ သူ႔ဟာသူ တဖက္သတ္ သူ႔အစိုးရေတာင္းလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔အစိုးရၿပိဳသြားတယ္။ ၿပိဳသြားတဲ့ဟာကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြက ၾကားျဖတ္အစိုးရေတာင္းျခင္းသည္လည္း တကယ့္ႏိုင္ငံေရးေျဖရွင္းမႈ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ မဟုတ္ရဲ႕လား သံသယေတြက ျဖစ္လာတယ္။ တြန္႔ဆုတ္မႈေတြေပၚလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ေတာင္းမယ္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ေတာင္းမယ္ဆိုတဲ့ဟာ ခိုင္ခိုင္မာမာေပၚလာတဲ့အခါ မဆလက ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕စည္းေရးေတာင္မလုပ္ေတာ့ဘဲဲနဲ႔ စစ္တပ္ကိုေခၚၿပီးေတာ့ လက္အပ္လိုက္တာေပါ့။
ဒီမိုကေရစီအက်ဳိးေတြကို မရလိုက္ေသာ္ျငားလည္း ဒီေန႔ထိ ရွစ္ေလးလုံးစိတ္ဓာတ္က မကြယ္ေပ်ာက္ဘူး ရိွေနတယ္။ နိုင္ငံေရးပါတီၾကား၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ၾကားထဲမွာ ရိွေနတယ္။ ဒီေန႔ အန္အယ္လ္ဒီလို ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေရးရွင္သန္ေနတာ၊ ရဟန္းသံဃာ၊ ျပည္သူ၊ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာေတြ အားလုံး ဒီေန႔ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚမႈေတြအားလုံးဟာ ရွစ္ေလးလုံးကေန အေျခခံခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလုံးစိတ္ဓာတ္ရဲ႕ အသီးအပြင့္တခ်ဳိ႕ေပါ့ဗ်ာ။
ေမး။ ။ ႏိုင္ငံေရး အသီးအပြင့္တခ်ဳိ႕ျဖစ္ထြန္းခဲ့ၿပီး ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္မႈ မရိွတာပါလဲဆရာ။
ေျဖ။ ။ ျပည္သူလူထုကလည္း ေျခကုန္လက္ပန္းကိုက်ေနၿပီ။ ဒီေန႔ဒီအခါဆိုတာ နည္းနည္းမဟုတ္ဘူး။ စစ္အစိုးရ လက္ေအာက္မွာေနရတာ ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ၊ ကန္႔သတ္မႈေတြ၊ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်မႈေတြ၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြ စီးပြားေရးပ်က္လာတာေတြ၊ တိုင္းသူျပည္သားက ေက်ာေကာ့ေနေအာင္ ခံရတဲ့အခါက်ေတာ့ အေတာ့္ကိုအားနည္းေနၿပီ။ ဒါကအေျခခံတခုေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တခုက ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မႈက်ေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီက ျပည္သူလူထုကို ေခါင္းမေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ သုံးသပ္ၾကည့္ရတာ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဓိကက အန္အယ္လ္ဒီက လြန္ခဲ့တဲ့ကာလေတြ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ေဒၚစုက ေထာင္က်လိုက္၊ ေဒၚစုက ေထာင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အခါ ေဒၚစုက ျပန္ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကာလမွာ အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္မႈကလည္း ဘာအဓိကထားေနလဲဆိုေတာ့ ပါတီမပ်က္ေရး၊ ပါတီၿပိဳကြဲမသြားေရး၊ ပါတီကို ထိန္းသိမ္းထားေရးဆိုတဲ့အေနနဲ႔ထားၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် စစ္အစိုးရအေပၚမွာ ဆက္ဆံေရးက အေတာ္ကို တုံ႔ျပန္မႈက အားနည္းတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာလည္း စစ္တပ္က ဒါကိုေသခ်ာသိတယ္။ သိတဲ့အတြက္ ထိန္းထားၿပီးေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီကိုလည္း ျပ႐ုပ္အေနနဲ႔ထားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုိက္ေလ်ာမႈေတြမေပးဘဲနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ လုပ္သထက္လုပ္ေနတယ္။ အဲလိုအေျခအေနေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မႈမရိွတာလည္းပါတယ္။ ျပည္သူလူထု ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားတာလည္းပါတယ္။ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ ဘာတို႔က်ေတာ့့ လည္း စီးပြားေရးက ေတာ္ေတာ့္ကို ႐ုံးကန္လုပ္ေနရတယ္။
ေနာက္တခုက ျပည္သူလူထုၾကားထဲမွာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ရတဲ့အေၾကာင္းက ဘယ္လိုလဲဆိုရင္ ဥပမာ တျခားမေျပာနဲ႔ဗ်ာ။ လူထုအမ်ားစုဟာ ဆင္းရဲသားကိုမေျပာနဲ႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ လူလတ္တန္းစားအထိေလာက္မွာပင္လွ်င္ မိသားစုတစုဟာ အရင္တုန္းက အေဖအလုပ္လုပ္ရင္ မိသားစုတစုလုံးစားႏိုင္တယ္။ သို႔မဟုတ္ အေဖနဲ႔အေမပါ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာေလးရပ္တည္ႏိုင္တယ္။ အဲလိုဆိုတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ဆိုတဲ႔သူေတြဟာ အသက္ (၂၀) ေလာက္အထိကို စဥ္းစားႏိုင္တယ္၊ လႈပ္ရွားႏိုင္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးတို႔ ဘာတို႔ စဥ္းစားႏိုင္တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္က်ေတာ့ မိသားစုတစုထဲမွာ လူ (၅) ေယာက္ရိွရင္ အငယ္ဆုံး သားသမီးတေယာက္ေလာက္ပဲ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနရမယ္။ က်န္တဲ့လူက အလုပ္၀ိုင္းလုပ္မွသာလွ်င္ အိမ္ေထာင္စုတစုကို ရပ္တည္ႏို္င္တဲ့ အေနအထားျဖစ္လာတယ္ဗ်။ စစ္အစိုးရကလည္း ဒါကိုသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အစုိးရက အမ်ားႀကီးစီးပြားေရးကို သူတို႔စစ္ဘက္မွာပဲ ပိုသုံးတယ္။ ျပည္သူအတြက္ မသုံးဘူး။ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ကလည္း စားေရးေသာက္ေရးတြက္ၿပီး မိသားစုတစုမွာ လူ (၅) ေယာက္ရိွရင္ (၄) ေယာက္ေလာက္က အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အေနအထားမ်ဳိးေရာက္တယ္။ ဒီအေျခအေနေတြေပၚတည္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ လည္းး ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ေျခစုံပစ္၀င္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမ်ဳိး၊ ေျခစုံပစ္ၿပီးေတာ့ ေထာက္ခံႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးက ေလ်ာ့လာတယ္ေပါ့။
ေမး။ ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံက ရရိွခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္တခ်ဳိ႕ကို ဘယ္လိုဆက္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ ႏိုင္မလဲဆရာ။ ဒီလိုအေရးေတာ္ပုံမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ေပၚေပါက္ဖို႔ေရာ အလားအလာရိွပါသလားဆရာ။
ေျဖ။ ။ ဒါကဘယ္လိုေျပာရမလဲဆို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္၊ က်ေနာ္တို႔အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ ေပၚႏိုင္တဲ့အေနအထားက မရိွဘူးဗ်။ သို႔ေသာ္ negative side က ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီစစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈက မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ အားနည္းျခင္းေၾကာင့္လည္း တဖက္ကေန ေလ်ာ့သြားတယ္။ တဖက္ကလည္း ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈက အျပင္းထန္ဆုံးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ျပည္သူလူထုဆိုတာ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ စိတ္ဆိုးရင္ထၿပီးဆူပူမယ္၊ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတာတာ ျဖစ္ႏိုင္တာကို။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မႈ မရိွဘူးဆိုရင္ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္မလာဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမ်ဳိးကို ေပးႏိုင္တဲ့၊ တြန္းအားေပးႏိုင္တဲ့၊ ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္တဲ့ဟာမ်ဳိးက အန္အယ္လ္ဒီမွာရိွတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြဆီမွာရိွတယ္။ ဒါပဲဗ်။
ဗမာျပည္ရဲ႕ဒီေန႔ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးႀကီးဆုံးက တိုင္းရင္းသားေတြ ျဖစ္ေပမယ္လို႔ တိုင္းရင္းသားဆိုတာက လူနည္းစုကိုး။ ရန္ကုန္လို၊ မႏၲေလးလိုေနရာမ်ဳိး လူထုအုံႂကြမႈေတြျဖစ္ဖို႔က်ေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြက သိပ္ၿပီးေတာ့ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမရိွဘူး။ သူတို႔ပါ၀င္ရင္ ပါ၀င္မယ္ေပါ့။
ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္တာက အဓိကအားျဖင့္ (၂) ခုပဲရိွတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီ ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီအင္အားစု၊ ေနာက္တခုကေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေပါ့။ အဲဒါကိုၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ေက်ာင္းသားလူငယ္က လည္း အကုန္လုံးလိုလုိ ေထာင္ထဲေရာက္တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္တာေတာင္မွ အင္းစိန္လိုဟာမ်ဳိး ေထာင္ထဲေရာက္ရင္ အဆက္အသြယ္ရအုံးမယ္။ ဟိုးတျပည္လုံးျဖန္႔ၿပီးေတာ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ပူတာအိုတို႔၊ ခႏၲီးတို႔၊ က်ဳိင္းတုံတို႔၊ မိုင္းဆတ္တို႔၊ ဒီဘက္ ဘူးသီးေတာင္ေမာင္းေတာတို႔၊ ေကာ့ေသာင္းတို႔ဆိုတဲ့အထိ ျဖန္႔ခ်ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအင္အားစုကိုလည္း ၿပိဳကြဲေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္တာကိုဗ်။ အဲေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈေပးမယ့္ အင္အားႏွစ္ခုလို႔ အဓိကေျပာရမယ့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္နဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီလိုဟာမ်ဳိးက မလုပ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ေကာင္းၿပီး အဲလိုဆိုရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ ပုံသဏၭာန္တခုခုသာ ရလိုက္ရင္ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့အင္အားက (၃) ခုရိွတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဒီအင္အားစုေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ဆက္ေနတာ၊ ဥပမာ ဆရာစံသူပုန္လိုဟာမ်ဳိးဆိုရင္ လယ္သမားက အုံႂကြလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္လဲ၊ ဂဠဳန္ဆိုတဲ့ ဆရာစံလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈက ရိွခဲ့လို႔ဗ်။ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပုံေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္တို႔၊ ဦးဗေဆြတို႔၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈက အမ်ားႀကီးပါခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ ကင္းရင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈဆိုတာ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အမ်ားႀကီးမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အခုဒီေန႔ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထားက ဒါပဲ။
အန္အယ္လ္ဒီဟာ ပါတီမပ်က္ေရးသာရိွၿပီး အဲဒီေခါင္းေဆာင္မႈမွာ ထည့္ထားတဲ့လူေတြရဲ႕ အေနအထားက်ေတာ့လည္း အသက္ႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေေတြပဲ ရိွေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ျပည္သူလူထုနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ထည္ထည္၀င္၀င္ေပါ့ဗ်ာ၊ ျပည္သူ႔ေအာက္ေျခဆင္းၿပီး ျပည္သူနဲ႔အတူ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ အေနအထားက မရိွဘူး။
ေမး။ ။ ဒါဆို အန္အယ္လ္ဒီ ဘာလုပ္သင့္ပါသလဲဆရာ။
ေျဖ။ ။ ဒါက အနာဂတ္နဲ႔ခ်ီေျပာမွရမယ့္ကိစၥျဖစ္တယ္။ အခုအစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမယ္။ ဘာလို႔က်င္းပမလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပမွသာလွ်င္ သူတို႔ ဓားျပတိုက္သလိုလုပ္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵနဲ႔ (၉၂) ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖစ္တည္လာတယ္ ဆိုတဲဲ့ အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳႏိုင္မယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲေတြလုပ္မွ လႊတ္ေတာ္ေပၚမယ္။ လႊတ္ေတာ္ေပၚမွ အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳႏိုင္မယ္။ ဒီအေျခခံဥပေဒသာ အသက္၀င္သြားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)၊ (၂၅)၊ (၃၀)၊ (၄၀) ေတာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္မယ္လုိ႔ ထင္ေနတာေပါ့။ ျဖစ္တာမျဖစ္တာ တပိုင္းေပါ့။
အခုအေရးအႀကီးဆုံးက ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို က်ေနာ္တို႔အသိအမွတ္မျပဳဖို႔၊ ကမာၻကလည္း အသိအမွတ္မျပဳဖို႔ သို႔မဟုတ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေရႊ႕ဆိုင္းပစ္ဖို႔၊ သို႔မဟုတ္ ဖ်က္သိမ္းထားဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ အဓိကေသာ့ခ်က္ကဘာလဲဆုိရင္ ဒီအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ေပးပါဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြကလည္း ဒီအေျခခံဥပေဒ ျပင္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမာၻက ပါမလာဘူး။ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ဟာမို႔ သူတို႔က သံေရးတမန္ေရးအရ ေျပာႏိုင္ပုံမေပၚဘူးနဲ႔တူတယ္။ သူတို႔က ဘာေျပာေနလဲဆိုေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲသန္႔ရွင္းဖို႔ လြတ္လပ္ဖို႔ကိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေရြးေကာက္ပြဲကို ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ အေျခခံဥပေဒျပင္ေပးပါ၊ အေျခခံဥပေဒ မျပင္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္လို႔မထင္ဘူး။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူထုဘက္ကို တြန္းဖို႔ပဲ။ က်ေနာ္ေရႊဂုံတိုင္အစည္းအေ၀းမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ သုံးခ်က္ပါတယ္။ တခ်က္က ဘာလည္းဆိုရင္ မူလဘူတ မူ၀ါဒေတြ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ဥပမာ အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးလိုဟာမ်ဳိး၊ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေပးေရးဆိုတဲ့ မူလေတာင္းဆိုခ်က္ ဒါေတြကို မစြန္႔ဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ပါတီ၀င္ထုကိုလည္း မက္ေဆ့ေပးတဲ့သေဘာပဲ။ စစ္တပ္ကိုလည္း က်ေနာ္တု႔ိေျပာတာပဲ။ ဒါေတြ က်ေနာ္တို႔ မစြန္႔ဘူးလို႔။ ေနာက္တခုက ညီၫြတ္ေရးကို က်ေနာ္တို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ လူထုကို မ်က္ႏွာမူတဲ့ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ အဲဒါဘာလို႔ေျပာလဲဆိုေတာ့ လူထုကိုမ်က္နွာမူတဲ့ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရင္ အန္အယ္လ္ဒီဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေလာက္အတြင္းမွာ ျဖစ္သလိုပဲ၊ လူထုကို မ်က္ႏွာမမူဘူး။ မ်က္ႏွာမူတာ ကုလသမဂၢကို မ်က္ႏွာမူခ်င္တယ္၊ နအဖကို မ်က္ႏွာမူခ်င္တယ္၊ ျပင္ပမွာရိွတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို မ်က္ႏွာမူခ်င္တယ္။ လူထုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မလုပ္၀ံ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက လူထုကို ေခါင္းမေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ လူထုေခါင္းေဆာင္မႈ မေပးခ်င္ဘူး၊ မေပးႏိုင္ဘူး။ ဆိုတဲ့အေနအထားမွာရိွတယ္။
အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာင္ခ်လိုက္ရင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆတယ္။ လူထုကလည္း မေက်နပ္မႈေတြက မ်ားသထက္မ်ားေနတာေလ။ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ စီးပြားေရး က်ဆင္းတာေတြေရာ၊ နအဖဘက္က မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကေရာ ဟုိးေက်းလက္အထိ ေရာက္ေနတယ္ေနာ္။ ဒီအေတာတြင္းမွာ ထပ္ၿပီးဘာေတြေပၚလာလည္းဆိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဆြဲၿပီးေထာင္ထဲသြင္းဖို႔လုပ္လည္း လုပ္ေရာ ကမာၻတခုလုံးကလည္း ဖိနင္းလာလိုက္တာဟာ ေနာက္ဆုံးပိတ္ သူတို႔ရဲ႕အနီးကပ္မိတ္ေဆြလို႔ေျပာရမယ့္ တ႐ုတ္လိုဟာကေတာင္မွ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ လုပ္ဖို႔ေျပာလာတယ္။ အာဆီယံလိုဟာမ်ဳိးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ေျပာလာတယ္။ ကုလလုံၿခံဳေရးေကာင္စီလိုဟာမ်ဳိးက ေဒၚစုကို လႊတ္ဖို႔ေျပာလာတယ္။ အဲေတာ့ ႏိုင္ငံတကာဖိအားေတြ ႀကီးမားတာနဲ႔အတူ ျပည္တြင္းမွာလည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈ သေဘာမ်ဳိးေဆာင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိး ေပၚလာႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့္ထင္တယ္။
အဲေတာ့ အဲလိုလႈပ္ရွားမႈ ေပၚလာမယ္ဆိုရင္ ဘာအေရးႀကီးလည္းဆိုရင္ ႐ုိး႐ိုးတန္းတန္းထေအာ္လို႔ကေတာ့ စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာပဲဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေထာင္ထဲဆြဲသြင္းမွာပဲ။ ႏွစ္မ်ဳိးပဲလုပ္မွာပဲ။ တျခားနည္းနဲ႔လုပ္ေပးဖို႔ ဘာမွ ရည္ရြယ္ခ်က္မရိွဘူး။
လူထုအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈလိုမွာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္တဲ့အေနအထားက ေစာေစာကေျပာသလို ေက်ာင္းသားလူငယ္ရိွမယ္၊ အန္အယ္လ္ဒီရိွမယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္က အားလုံးလိုလို ေထာင္ထဲပို႔ထားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားလူငယ္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ ေပးလာႏိုင္တဲ့အေနအထားက နည္းမယ္။ အလားတူပဲ အန္အယ္လ္ဒီကေရာ အေရးေပၚလာရင္ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္မွာလား ဆိုတာကေတာ့ ေျပာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ အန္အယ္လ္ဒီတဖြဲ႔လုံးရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရသာျဖစ္လာမွာကိုုး။
က်ေနာ္တို႔အခုလုပ္ေနတဲ့ လူထုကို မ်က္ႏွာမူတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအရဆိုရင္ေတာ့ လူထုနဲ႔အတူ ခံစားပါ။ လူထုေဒါသျဖစ္ရင္လည္း က်ေနာ္တို႔ျဖစ္ရမွာပဲ။ လူထုငိုေႂကြးရင္လည္း က်ေနာ္တို႔ငိုရမွာပဲ။ လူထုက စိတ္ညစ္ေနတယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း စိတ္ညစ္ေဒါသျဖစ္ရမွာပဲ။ ဒါတခုေပါ့။
ေနာက္တခုက လူထုကို ေျပာပါ၊ ၾကားပါ၊ လူထုကို ေဆြးေႏြးရမယ္၊ ညိႇႏႈိင္းႏိုင္ရမယ္။ လူထုရဲ႕အသံေတြကိုလည္း နားေထာင္ႏိုင္ရမယ္၊ ၾကားႏိုင္ရမယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ လူထုနဲ႔အတူ လႈပ္ရွားႏိုင္ရမယ္ဆိုတာပါၿပီးသားပါ။ အနည္းဆုံး လူထုကို ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈက႑ မေပးႏိုင္ရင္ေတာင္မွ လူထုနဲ႔အတူပါဖို႔ဆိုတာကိုေတာ့ လုပ္သင့့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ယူဆတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္တည္းနဲ႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး။
ဒါေပမယ့္ လႈပ္ရွားမႈသာေပၚရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေသခ်ာတာတခုက ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက အန္အယ္လ္ဒီက က်န္ခဲ့တယ္။ ေဘးမွာထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေနအထားမ်ဳိးကေန ဒီေန႔ ေဒၚစုကိစၥမ်ဳိးေပၚလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီေတြပါ ေရာပါလာလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။
၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ က်ေနာ္ေထာင္ထဲမွာ ၂၀၀၈ မွ လႊတ္တာ။ အေသးစိတ္ သိပ္မသိေသာ္ျငားလည္း အန္အယ္လ္ဒီက ၀င္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုတာေတာ့ ထင္ရွားတယ္ဗ်ာ။ ေရႊ၀ါေရာင္နဲ႔မတူတာက ဒီေန႔လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္လာရင္ ျဖစ္လာမယ့္ကိစၥက ေဒၚစုဗ်။ ေဒၚစုဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ေခါင္းေဆာင္၊ ေနာက္တခုက ေဒၚစုဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈႀကီးတခုလုံးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္၊ ေနာက္တခါ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ယုံၾကည္မႈ အားကိုးမႈကို အမ်ားဆုံးရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္။ အဲေတာ့ ေဒၚစုကိစၥျဖစ္လာတဲ့အခါက်ရင္ အန္အယ္လ္ဒီႏိုင္ငံေရးပါတီ၀င္မ်ားဟာ ေရႊ၀ါေရာင္တုန္းကလိုေတာ့ လက္ပိုက္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမ်ဳးိမရိွပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကိစၥ၊ က်ေနာ္တို႔အေရးကိစၥျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီေခါင္းေဆာင္ ေထာင္က်သြားျခင္းအေပၚတည္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ေရာပါမွာပဲလို႔ တြက္မိတယ္ဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment